వెళ్ళిపోతుంది ...

వెళ్ళిపోతుంది ...

నిన్న కురిసిన వడగళ్ళ వాన నుండి
అతనింకా తేరుకొనని ఒక ఉదయం
తలుపుల పైన పిడుగులు కురిపించి
కోపంగా గది లోకి ప్రవేశిస్తుంది ఆమె 


అతనింకా కళ్ళు నులుముకుంటూ వుండగానే
కొన్ని లేఖలనీ, మరి కొన్ని గ్రీటింగ్ కార్డులనీ
అతడు బహూకరించిన  చిన్ని కానుకలనీ
అతని ముందు కుప్పగా పోస్తుంది....
అగ్గిపుల్ల వొకటి అందిస్తే
కాల్చి బుగ్గి చేసేంత కోపంతో....

నేలపై రాలబోయే కన్నీళ్ళని 

తన అరచేతుల్లోకి తీసుకుంటూ ఆమె అంటుంది ఉక్రోషంగా ......

"అర్థం కాను నేను నీకు యెప్పటికీ...

కళ్ళ లోకి చూడడమే తెలుసు నీకు

కళ్ళ వెనుక తటాకాలని చూడలేవు...

తటాకాలలో తేలియాడే కలువలని చూడలేవు 

కలువలపై మెరిసే వెన్నెల కాంతిని చూడలేవు ...

విసిగిస్తావు నన్ను, నీ సమక్షం లో 

సేదతీరాలని  గొప్ప ఆశతో నేను కూర్చోగానే"  

వొణికే తన రెండు చేతుల్ని 

ఆమె భుజాల మీద వేసి అనునయించాలనుకుంటాడు

"ప్రయాణిస్తున్నాను   నేను నీ లోకి

తటాకాలలో వెన్నెల కాంతిలో మెరిసి పోయే 

కలువల సమక్షానికి ...."

అతడు కొన్ని పదాలని ఏరుకుని వొచ్చి 

ఆమె ముందు పోసేలోగానే 

ఆమె వెళ్ళిపోతుంది 

 అతడు, ఆమె వొదిలి వెళ్ళిన వాటిని 
అపురూపంగా తడుముతూ  ప్రశ్నిస్తాడు
"ఈ లేఖలనీ, నేనిచ్చిన ఈ చిన్ని కానుకలనీ
ఇక్కడ వొదిలి వెళ్ళిపోయావు  సరే...
వీటి నడుమ అపురూపంగా నన్ను కూడా నీకు  బహూకరించాను  
మరి, నన్ను ఎక్కడ విసిరేసి వొచ్చావు ?" 


అతడికి యెవరైనా చెబితే బాగుండు..
ఆమె అతడి చెంత వొదిలి వెళ్ళింది 
కొన్ని లేఖలనీ, మరి కొన్నిచిన్ని కానుకలనీ మాత్రమే కాదనీ....
తనని కూడా అని...